Een jaar of 10 geleden reed ik voor het eerst op een wielerpiste. Het was de wielerpiste Eddy Mercx aan de Blaarmeersen te Gent. Sindsdien heb ik dat nog twee maal herhaald. Vorige zondag was de vierde keer. Het was wel al een jaar of vier geleden en ik keek er ook echt naar uit.
Op de piste rijden, daarvoor heb je een pistefiets nodig. Deze huur je bij als je op de piste rijdt. Je zegt welke framemaat je ongeveer hebt, je laat je eigen fietspedalen monteren en je kan vertrekken. Mijn racepaardje voor de dag was een Zannatta Z92.
Waarom een pistefiets? Je zal zelfs al leek vlug zien dat deze fiets er iets anders uitziet dan de traditionele koersfiets. Er zijn namelijk geen remmen en geen versnellingen voor aan en achteraan. Je rijdt met een vaste pion. Er is ook geen vrijloop. Dit wil zeggen dat je je benen ook niet kan stilhouden. Je moet blijven trappen. Nog een verschil is dat de wielen dichter bij elkaar straan, de trapas iets hoger en de crank iets korter is. De trapas en crankarmlengte zijn aangepast omdat er anders kans is dat je met je rechterpedaal in de bochten de piste raakt. De piste heeft namelijk altijd steile bochten en we rijden altijd tegen de klok in. Hierdoor komt het rechterpedaal vaak dicht tegen de piste. Maar genoeg over de technische kantjes. Op naar het rijden zelf.
Eigenlijk is rijden op de piste simpel. Je trapt, je blijft trappen (want je kan je benen niet stilhouden) en door de hoek in de bocht hoef je bijna niet te sturen. En je moet nergens voor wachten of uitwijken want er zijn, buiten de andere renners, geen obstakels. Vol goede moed schoot ik me dan maar direct op de piste. Aan de binnenkant van de piste kan je op het vlakke gedeelte rijden maar al snel heb je wat snelheid en is het moeilijk om in de bochten op het vlakke te blijven en moet je op de schuine wand rijden. Die bocht heeft op de wielerpiste in Gent (deze is overigens niet het mythische Kuipke) een hellingsgraad van 43°. Neem eens een geodriehoek en simuleer deze hoek eens voor u en besef dan dat je op die wand moet rijden. Geloof me, de eerste keer dat ik die bocht diende in te rijden op de schuine wand was het voor mij toch ook even de billen toe knijpen en gaan. Maar na enkele rondjes lukt dit al aardig en denk je er niet meer over na. Hier een wazige foto van een ploegmaat. Mijn smartphone was niet in staat om bewegende renners scherp te stellen. Maar je krijgt al een idee hoe hoog deze bocten zijn en hoe scherp dit is.
Ik reed er natuurlijk niet alleen. We hadden de piste afgehuurd voor 2u met WTC Surplatse We waren met een kleine groep waarvan sommigen nog nooit op de piste gereden hadden. Maar na een tijdje was iedereen mee en konden we zelfs een treintje vormen op de piste. Daar werd natuurlijk een mooi filmpje van gemaakt. Voor de opmerkzame kijker van het filmpje, ik ben de bebaarde grote kerel die als een grote aap op een fietsje zit.
Het leuke aan rijden in groep is dat ieder na enkele ronden van de kop komt en zo achteraan kan aansluiten en uit de wind kan zitten. Dat geeft toch een groot verschil en dan kan je wat rusten. Alhoewel rusten vaak relatief is want je rijdt toch goed door op een piste. En doordat je je benen niet kan stilhouden, moet je altijd blijven trappen. En af en toe worden er dan wat zottigheden uitgehaald en proberen we de groep op een ronde te zetten. Eenvoudig gezegd rij je dan gewoon weg uit de groep en probeer je terug achteraan aan te sluiten. De piste is 250m lang. En dat is best lang. Hier een video waarbij ik in achtervolging zit op een teammaat die net voordien de sprong trachtte te maken. (Met enige trots kan ik wel zeggen dat ik de enige was die de groep tweemaal op een ronde kon fietsen)
Ik heb een leuke training achter de rug en raadt iedereen aan om dit eens te doen als je daar de kans toe krijgt. Het is een zeer leuke ervaring.
