Of toch in Heule. En niet de profs maar de gentlemen reeks. Ook niet live te volgen op TV of andere media. Maar wel een koers waarin ik meegedaan heb. Mijn eerste koers trouwens. Het is zo dat WTC Surplatse een Heulse club is. Vanzelfsprekend zitten er dus wat Heulenaars in de club. En wie niet van Heule is, woont er in ieder geval niet ver vanaf. Dus werd er beslist om dit jaar opnieuw mee te doen met enkelen van de club. Uiteindelijk zijn we met 9 mensen gestart. Slechts 1 zat in de kopgroep en dat was ik niet. Maar ik heb me wel ongelooflijk geamuseerd. Meer dan ik durfde hopen.
Het zit zo: Momenteel is mijn gewicht hoger dan in het begin van het jaar. En dat voel ik op de stukken bergop. Conditioneel ben ik wel goed. Dat merk ik op de vlakke stukken. Maar hellingen… nope. En in de koers zat er een stuk bergop. Ken je het een helling noemen? Nee, eigenlijk niet. Vals plat met een stukje van 30 meter in dat wat steiler omhoog gaat. En dat vals plat is in totaal een 1.7km lang. Lang genoeg dus om meer dan lastig te zijn. Ik vreesde dus dat ik na de eerste ronde er volledig zou doorzakken en dat het einde koers zou zijn. Ik had dus best wel wat stress voor het starten.
Even voor de start kwamen we met de ploeg samen om nog een foto te nemen. Eigenlijk stonden we best een stuk voorbij de start/aankomstlijn. Maar doordat we daar plots met een bende van 9man stonden, sloten de andere deelnemers gewoon achter ons aan. Leuk meegenomen dus want we konden vooraan starten.
Even later werd het startschot gegeven. OF beter gezegd, kwam er iemand van de organisatie vragen of alles in orde was. En toen zei hij gewoon: 3, 2, 1 en start. En weg waren we. Al vlug kwamen we op snelheid. Wegens materiaalpech kon ik mijn fietscomputer niet monteren en zat hij achter in mijn zak. Misschien was dat maar best ook. Niet teveel naar de cijfers kijken en gewoon duwen.
Al vlug kwamen we bij het gevreesde stuk omhoog. En al bij al viel de snelheid goed mee. Ik heb hier wel een grote fout gemaakt door me te laten wegdrukken. Ik wist dat er wind van rechts opzij zou komen eenmaal we op de lange uitloper zouden fietsen dus ik had me van in het begin al links in het pak gezet. Maar velen kwamen daardoor op rechts voorbij en voor ik het wist zat ik in de achterhoede van het peloton. Eenmaal op het vals platte stuk heb ik er dan alles aan gedaan om op te schuiven. Dat lukte wel min of meer.
Dan het bochtenwerk. Ik vreesde er wel een beetje voor maar uiteindelijk viel dit heel goed mee. Het optrekken na de bochten daarentegen… Het grote probleem was dat ik niet gewend ben om aan een zeer hoog tempo bochten te nemen en dan ook direct vol op te trekken. Ik vergat enorm veel terug te schakelen waardoor ik op een zwaar verzet telkens moest optrekken. En dat verliep niet zo vlot. We kwamen boven en begonnen aan wat bochtenwerk. En hier heb ik de aansluiting verloren. Eenmaal boven besloten ze vooraan om serieus door te trekken en ik kon op mijn zwaar verzet wel enkele malen aansluiten maar na een bocht of 5 was het gewoon op en moest ik de groep laten rijden.
Op dat moment was ik zo gefocust met mijn eigen positie dat ik niet doorhad dat er al een deel renners achter mij zaten. Ik had echt het gevoel dat ik gefaald had en dat het na 1 ronde al gedaan was voor mij. Ik keek achter me omdat ik me afvroeg waarom er niemand over mij kwam. Maar ik zag niemand in het wiel. De eerstvolgende was een meter of 30 achter mij. Ok, dacht ik, even wat inhouden en dan aansluiten bij de opkomende groep. Alleen… er was toen nog geen opkomende groep. Het was een enkeling. Hij reed nog even op kop en ik kon me nestelen in zijn wiel. Even later hadden we wel het geluk dat er een groepje kwam aansluiten. En groot was mijn vreugde toen bleek dat er zowaar nog 3 clubmaats bijzaten. Dat gaf toch een kleine boost aan de moral en ik besloot nu om gewoon te proberen door te rijden in de hoop dat de groep voor ons zou stilvallen. Want we zagen hen nog steeds rijden.
Al vlug merkte ik dat er niet veel medewerking uit de groep kwam. Maar we waren dan ook de groep der geslagenen. Telkens er iemand anders op kop kwam, bleef die niet lang hangen. Ik vermoed dus dat de meesten even diep gegaan zijn als ik. Geen probleem. Gewoon rijden dan en zien waar we komen. Samen met Tom en Tom van de club reden we beurtelings op kop. Te lang. Zonder ronddraaien. Beetje dom eigenlijk achteraf gezien.
De ganse 2de ronde bleven we de groep voor ons in het vizier houden maar ze slopen toch langzamerhand weg. Wel leuk was dat we af en toe mensen oppikten die uit de groep voor ons kwamen. Dat gaf toch een leuke boost aan de moral. Het was ook fantastisch om ieder ronde 2x kort na elkaar aan Heule Platse te passeren. Er waren redelijk wat WTC Surplatse fans komen opdagen en die moedigden ons uit volle borst aan. En ze namen ook mooie foto’s.
Op de vlakke stukken deed ik in ieder geval goed mijn werk. En zoals “d’echte coureurs” wilde ik wel eens wat kledij in de mensenmassa smijten. Toen mijn handen dus serieus aan het zweten waren, besloot ik mijn handschoenen dan maar af te doen en te gooien naar de plaats waar de vrienden van de WTC stonden, in de hoop dat ik ze toch nog terug zou krijgen. 😉
Toen we de 3de ronde uitreden, kreeg onze groep te horen dat dit onze laatste ronde was. Normaal zijn er 5 ronden. Een teken dus dat het tijdsverschil te groot was tussen onze groep en de koplopers. Nog een ronde blijven pompen dus.
Net voor de “afdaling” in de Mellestraat me nog eens op kop gezet en de bocht vol genomen en nog eens goed tempo maken. Zo bleef ik tot aan de Wittestraat op kop. Ideaal want daar ligt de enigste echt gevaarlijke bocht en ondertussen begon het lichtjes te regenen. En ik haat bochten nemen als het regent. Deze keer kon ik dus op het gemak mijn bocht nemen. Nu hadden we de laatste lijn naar de finish. En wind in de rug. Nu probeerden enkele weg te rijden. Ik had geen zin noch de benen om het gat toe te rijden dus ik probeerde aan te klampen met de renners die het gat wilden toerijden. En dan, op zo een 300m voor Heule platse demarreerde een clubgenoot. Hij had direct een mooi gaatje en iedereen was wat naar elkaar aan het kijken.
Nog 100m tot aan Heule platse waar je nog 3 bochten moet nemen vooraleer je de laatste rechte lijn moet nemen naar de finish. Er begonnen mensen wat tempo te maken. En toen kwam mijn (mini) moment de gloire. In een opwelling reed ik een 5-tal renners voorbij en even voordat we een technisch iets moeilijkere bocht dienden te nemen, remde ik af. Ik wist dat niemand in die bocht over mij kon gaan. En weg was de clubgenoot. Hij won enkele tientallen meters en kon het mooi afmaken. Best of the rest, maar wel een mooie prestatie. Ik was nu volledig op en reed op eigen tempo naar de meet.
Op deze foto zie je de bewuste bocht. Je moet over een klein borduurtje en dat maakt het wat tricky en laat weinig ruimte toe om te manoeuvreren eenmaal je in de bocht bent.
Ik heb geen idee op welke plaats ik geëindigd ben. Maar ik doe volgend jaar zeer zeker weer mee. En hopelijk met een nog beter resultaat maar liefst met evenveel plezier.
O ja, en voor ik het vergeet. Er is een nevenklassement voor beste Heulenaar. Deze mag zich een jaar lang kampioen van Heulen noemen. Voor de 3de maal op rij hebben we in onze rangen de beste Heulenaar in de rangen!!