Sedert ik een tiental jaar meer beginnen fietsen ben, heb ik ook de klik gemaakt om meer naar het werk te fietsen. Ik vond het immers vrij absurd dat ik als een echte weekendwarrior kilometers asfalt kon vreten op zaterdag op zondag maar tijdens de week te tam was om naar het werk te fietsen.
In het begin was mijn woon-werkverkeer slechts enkele kilometers. Door te verhuizen ging dit plots naar 26km enkel. Ondertussen is dit gedaald naar ca. 14,4km. Bij mijn huidige job kreeg ik per afgelegde kilometer een fietsvergoeding van 0.20€/km heen en terug. Per verplaatsing mag ik dan nog afronden naar boven. Dus heen 15 en terug 15. Goed voor 30km woon-werkverkeer en dus 6€/dag dat ik met de fiets naar het werk kom. Enkele jaren geleden is dit naar 0.23€/km gestegen. En gisteren ontdekte ik dat ik sedert januari 2019 zelfs aan 0.24€/km naar het werk fiets. Een leuke 7.2€/dag.
Sedert juni probeer ik ook tijdens de nachtdiensten met de fiets naar het werk te gaan. Dit gaat met vallen en opstaan. Soms heb ik echt geen zin en het vergt voor mij toch best wel wat wilskracht om ‘s avonds nog op de fiets te springen. Occasioneel ging ik dus toch met de auto naar het werk. Misschien kan ik me nu een beetje optrekken aan het feit dat er terug een iets grotere vergoeding is per km. Die ene cent is misschien niet zoveel, maar dit is toch ongeveer een 120 tot 150€/maand om met de fiets te komen. Op jaarbasis toch al vlug een 1400€. En geloof me vrij dat dit meer dan genoeg is om alle onderhoud aan mijn fiets te betalen en er nog een mooie som aan over te houden ook. Los van alle gezondheidsvoordelen die het fietsen ook nog geeft.
Kortom, een kleine moeite voor een mooi extraatje. Keep on Riding!
Februari is reeds goed begonnen en eindelijk is de dag aangebroken. Niet belemmerd door het werk, regen, sneeuw of ijzelplekken kon ik mijn eerste rit doen met mijn (zo goed als) nieuwe fiets. Het was reeds van begin januari geleden dat ik nog eens op de koersfiets zat. Het begon me danig te irriteren dat ik ten opzichte van vorig jaar behoorlijk achter liep qua gereden kilometers. Om de motor dan maar goed aan te zwengelen plande ik dan maar een grote rit. Ca. 150km was het doel. Van de initieel geplande rit kwam echter niet veel in huis. Enkele dagen voor ik ging rijden kreeg ik plots het bericht van Sven (te volgen op Twitter, Instagram of zijn blog) dat hij in plaats van woensdag op dinsdag 05 februari zijn rit van de provinciedomeinen zou rijden. Ideaal, want hij zou vertrekken vanuit Brugge richting Kortrijk en ik zou makkelijk kunnen tegenrijden om hem een stukje van zijn tocht, 305km in totaal, te vergezellen.
Zo gezegd, zo gedaan en iets boven Roeselare hebben we elkaar ontmoet. Het was alweer een tijdje geleden dat we elkaar gezien hadden. Ik rij wel graag Sven zijn ritjes. Je kan er prat op gaan dat er altijd een stukje off-road in zit en dat geeft toch altijd een leuke twist aan de rit. Ik ben niet echt fan van MTB ritten ofzo maar zo hier en daar een stukje off-road met de koersfiets vind ik altijd grappig. Het thema van de rit was een bezoekje brengen aan alle provinciedomeinen die West-Vlaanderen rijk is. Samen bezochten we dus een 6-tal domeinen (ik heb ze niet echt geteld).
Al vlug kwamen we aan het eerste domein, namelijk het Sterrebos waar er een mooi kasteel op het domein staat. Leuk om een foto te nemen van #teamCanyon. Van daaruit reden we verder om enkele uren later stilletjes aan wat “technische passages” te nemen zoals Sven het mooi omschreef. We trokken toen door “De Gavers”. Een provinciedomein die me zeer bekend is aangezien het dicht bij huis is en waar ze een supermooie speelweide hebben. Je kan er tevens mooi wandelen.
Al rijdende nam Sven soms wat foto’s. Leuk voor mij. Dan heb ik wat extra beeldmateriaal van mezelf aan het werk. Zo zie ik ook nog eens dat er dringend werk moet gemaakt worden van die extra kilootjes.
Rond 13u hadden we provinciedomein Bergelen achter ons gelaten. Daar is door mij een klein foutje in het parcours geslopen en hebben we voor de eerste keer echt in de modder gereden. Maar wat erna kwam, was veel leuker. Lunchtime!! Ik ken de streek vrij goed hier en ik wist Sven op voorhand te vertellen dat er een lekkere broodjeszaak bij dit domein lag. En aangezien een goede motor niet zonder brandstof kan, zijn we dan ook gestopt in Hap! om te eten.
Nadat ons buikje gevuld was, ging #teamCanyon terug de baan op. Nu richting de Gasthuisbossen. Een relatief nieuw provinciaal domein die uit 4 bosgebieden bestaat. Hier werden de technische passages wel heel technisch en moesten we veel ploeteren. Dat was wel leuk. Iets minder leuk was wel dat we telkens voetgangerspoortjes tegenkwamen. Daar dienden we telkens af te stappen en met onze fietsen te voet door de poortjes te gaan. Maar eigenlijk is dat niet echt een reden om te klagen aangezien je in principe daar niet rijdt met de fiets.
Vlak na de Gasthuisbossen zaten we al vlug in De Palingbeek, waar je zelfs dwars door een golfterrein fietst. Wat ik altijd absurd vind, is dat er aan het begin van dit stuk er een bord staat dat wegens het gevaar voor uit koers geraakte golfballen je als fietser moet afstappen. Alsof je al fietsend meer kans hebt om geraakt te worden door een golfbal. Na De Palingbeek ging ik alleen verder. Op dat moment had ik al een 115km op de teller en ik moest nog de zoon afhalen op school. Sven moest, denk ik, nog een 150km verder. Respect! De laatste 10 a 15km had ik het wel wat lastig. Ik vermoed dat gezien ik gedurende een maand niet meer langer dan een uur gesport heb, mijn lichaam dit weer wat gewend moet worden.
Uiteindelijk thuis afgeklokt op net geen 148km. Door de vele technische passages werd het gemiddelde wat gedrukt maar dat is zeker niet het belangrijkste op zo een rit. Ik heb opnieuw kunnen genieten van een zeer mooie tocht in leuk gezelschap. Sven is uiteindelijk iets voor 23u gearriveerd. Hoe hij zijn rit ervaren heeft, kan je lezen in zijn blogpost. Op zijn blog staan trouwens nog zottere avonturen.
Ik hoop dat vanaf nu het weer een beetje meewerkt en ik nog meer kan fietsen. En o ja, de fiets? Die is goedgekeurd!! Ze heeft ondertussen ook haar eerste wasje achter de rug want het was nodig.
En zo is de eerste maand van het jaar voorbij. De eerste dag van februari ook. Zoals aangegeven in mijn eerste posts van dit jaar (en van deze blog eigenlijk) hier en hier heb ik mezelf wat doelen opgelegd (-100kg, 10.000km fietsen, 800km lopen). Nu een maand later eens kijken hoe het gesteld is.
Met het gewicht gaat het neerwaarts alhoewel ik nu een zeer slechts anderhalve week achter de rug heb. Tijd om mezelf een beetje te herpakken maar voorlopig is er dus 1.7kg af. Vorige week maandag was dit 2.5kg…
Met het fietsen gaat het iets minder goed. Dit komt grotendeels door het weer. Ik ben een broekschijter als er nog maar kans op ijzelplekken is. En zeker als er sneeuw ligt. Bijgevolg heb ik in januari slechts 388.45km gereden. En dit is dan nog grotendeels door mijn woon-werkverkeer. Ik blijf hardnekkig met de fiets naar het werk gaan in alle omstandigheden. Deels uit overtuiging, deels omdat mijn vrouw vaak de auto nodig heeft en we maar een auto hebben.
Eens het stopt met vriezen en er bijgevolg ook geen sneeuw op de wegen ligt, zullen de fietskilometers er vlug bijkomen. Ik blijf gelukkig ook nog actief op de rollen binnen. Daar gebruik ik het programma Zwift voor. Meer daarover in een blogpost in de nabije toekomst.
Het loopverhaal is iets anders. Lopen is iets dat ik quasi altijd kan doen en met een beetje karakter kan je dat ook wel doen in de sneeuw. Echter is de moraal een beetje tanende. Daarom heb ik nog maar 53km gelopen. Normaal gaat de duur van mijn trainingen nu wel stilaan omhoog gaan en zou ik dus meer loopkilometers moeten verzamelen. Maar ik ga er toch mee moeten opletten.
Januari is natuurlijk een moeilijke maand om echt progressie in je doelen te meten. Het is vaak de koudste en minst aantrekkelijke maand om veel buiten te sporten. Er is dus zeker nog geen probleem om mijn doelen te behalen. Maar ik ga deze lijn toch niet mogen doortrekken.
Een jaar of 10 geleden reed ik voor het eerst op een wielerpiste. Het was de wielerpiste Eddy Mercx aan de Blaarmeersen te Gent. Sindsdien heb ik dat nog twee maal herhaald. Vorige zondag was de vierde keer. Het was wel al een jaar of vier geleden en ik keek er ook echt naar uit.
Op de piste rijden, daarvoor heb je een pistefiets nodig. Deze huur je bij als je op de piste rijdt. Je zegt welke framemaat je ongeveer hebt, je laat je eigen fietspedalen monteren en je kan vertrekken. Mijn racepaardje voor de dag was een Zannatta Z92.
Waarom een pistefiets? Je zal zelfs al leek vlug zien dat deze fiets er iets anders uitziet dan de traditionele koersfiets. Er zijn namelijk geen remmen en geen versnellingen voor aan en achteraan. Je rijdt met een vaste pion. Er is ook geen vrijloop. Dit wil zeggen dat je je benen ook niet kan stilhouden. Je moet blijven trappen. Nog een verschil is dat de wielen dichter bij elkaar straan, de trapas iets hoger en de crank iets korter is. De trapas en crankarmlengte zijn aangepast omdat er anders kans is dat je met je rechterpedaal in de bochten de piste raakt. De piste heeft namelijk altijd steile bochten en we rijden altijd tegen de klok in. Hierdoor komt het rechterpedaal vaak dicht tegen de piste. Maar genoeg over de technische kantjes. Op naar het rijden zelf.
Eigenlijk is rijden op de piste simpel. Je trapt, je blijft trappen (want je kan je benen niet stilhouden) en door de hoek in de bocht hoef je bijna niet te sturen. En je moet nergens voor wachten of uitwijken want er zijn, buiten de andere renners, geen obstakels. Vol goede moed schoot ik me dan maar direct op de piste. Aan de binnenkant van de piste kan je op het vlakke gedeelte rijden maar al snel heb je wat snelheid en is het moeilijk om in de bochten op het vlakke te blijven en moet je op de schuine wand rijden. Die bocht heeft op de wielerpiste in Gent (deze is overigens niet het mythische Kuipke) een hellingsgraad van 43°. Neem eens een geodriehoek en simuleer deze hoek eens voor u en besef dan dat je op die wand moet rijden. Geloof me, de eerste keer dat ik die bocht diende in te rijden op de schuine wand was het voor mij toch ook even de billen toe knijpen en gaan. Maar na enkele rondjes lukt dit al aardig en denk je er niet meer over na. Hier een wazige foto van een ploegmaat. Mijn smartphone was niet in staat om bewegende renners scherp te stellen. Maar je krijgt al een idee hoe hoog deze bocten zijn en hoe scherp dit is.
Ik reed er natuurlijk niet alleen. We hadden de piste afgehuurd voor 2u met WTC Surplatse We waren met een kleine groep waarvan sommigen nog nooit op de piste gereden hadden. Maar na een tijdje was iedereen mee en konden we zelfs een treintje vormen op de piste. Daar werd natuurlijk een mooi filmpje van gemaakt. Voor de opmerkzame kijker van het filmpje, ik ben de bebaarde grote kerel die als een grote aap op een fietsje zit.
Het leuke aan rijden in groep is dat ieder na enkele ronden van de kop komt en zo achteraan kan aansluiten en uit de wind kan zitten. Dat geeft toch een groot verschil en dan kan je wat rusten. Alhoewel rusten vaak relatief is want je rijdt toch goed door op een piste. En doordat je je benen niet kan stilhouden, moet je altijd blijven trappen. En af en toe worden er dan wat zottigheden uitgehaald en proberen we de groep op een ronde te zetten. Eenvoudig gezegd rij je dan gewoon weg uit de groep en probeer je terug achteraan aan te sluiten. De piste is 250m lang. En dat is best lang. Hier een video waarbij ik in achtervolging zit op een teammaat die net voordien de sprong trachtte te maken. (Met enige trots kan ik wel zeggen dat ik de enige was die de groep tweemaal op een ronde kon fietsen)
Ik heb een leuke training achter de rug en raadt iedereen aan om dit eens te doen als je daar de kans toe krijgt. Het is een zeer leuke ervaring.
Ik lees al eens graag de krant. Zoals vandaag bijvoorbeeld. Los van het feit dat ik na 13 pagina’s al mijn portie rologen had opgebruikt voor vandaag, viel me een artikel in het regionieuws wel op. Het ging over het initiatief Kortrijk Spreekt/De Grote Bevraging waarbij de stadscoalitie de burger wil bevragen en inspraak geven welke koers ze moet varen. Over de zin en/of onzin van dit initiatief wil ik hier (nu) niet over praten. Maar er stonden enkele punten in het artikel die al weerhouden zijn om eens te bekijken door het huidig bestuur.
Een van die punten was het behouden van de snelheidslimiet van 120km/u op de ring. Het is namelijk zo dat binnenkort de maximumsnelheid voor auto’s naar 90km/u zal gaan en voor vrachtwagens naar 70km/u. Dit is een beslissing die op vraag van het stadsbestuur door minister Ben Weyts genomen is. De R8 is nog steeds een federale bevoegdheid. Die vraag is er gekomen omdat een snelheidsbegrenzing zou zorgen voor minder geluidsoverlast en minder schadelijke uitstoot.
Ik ben, zoals je misschien al zou kunnen vermoeden, pro-fiets. In alle vormen. Koersfiets, stadsfiets, handbike, elektrische fiets, cargobike. Het maakt me niet uit. Maar ik ben op zich niet tegen de auto. Ik ben ook een autobestuurder. Hier gaat het me vooral over het absurde punt waarom iemand hier tegen kan zijn. Het is namelijk zo dat er maar op ongeveer de helft van de R8 120km/u mag gereden worden. Als de verkeersdrukte dit al toelaat.
Ik gebruikte even mijn tekenskills om aan te tonen waar men ongeveer op de R8 120km/u mag rijden vandaag. Daarna ging ik in een routeplanner na over hoeveel kilometer dit ging. Ik heb daarbij ruim geschat. Dit gaat over maximaal 12km. Wat eenvoudig rekenwerk maakt dat je dus, aannemende dat je nergens voor een rood licht moet stoppen en overal vlot kan doorrijden, die stroken in 6minuten aflegt als je 120km/u rijdt. Als dit naar 90km/u gaat, verlies je 2 minuten.
Twee minuten. In ideale omstandigheden. En niemand neemt de R8 van begin tot einde. Daarover heeft blijkbaar de meerderheid van de mensen aangegeven in De Grote Bevraging dat ze hier problemen mee hebben. We leven in een ratrace.
In januari 2017 werd er een pakketje aan de deur afgeleverd. En wat voor een. Het was een Cannondale CAAD10 force Race edition 2015. Een fiets die ik voor een klein prijsje in een uitverkoop op de kop heb kunnen tikken in Nederland. Met deze fiets heb ik na twee jaar toch een 13.000km gereden. Op de wielen na een zeer goede fiets. De wielen zijn niks waard. Koop dus nooit FSA Energy wielen. Los daarvan heb ik veel plezier beleefd aan deze fiets. Als je mijn eerste blog gelezen hebt, weet je al wat voor avonturen ik er mee beleefd heb.
Echter merkte ik twee weken geleden dat er plots speling zat op de voorvork. Een teken dat het balhoofdstel (of in de volksmond “de kopserie”) kapot is. En dan weet je dat je dit best zo vlug mogelijk laat vervangen om schade aan het frame te voorkomen. Simpel gesteld wordt je voorvork vastgezet in het frame door de kopserie maar kan je deze natuurlijk nog draaien. Want altijd rechtdoor rijden is niet echt praktisch.
Twee dagen later stond de fiets al bij de fietsenmaker. Hij deed eerst eens een check-up van de volledige fiets en kwam al vlug tot de conclusie dat naast de kopserie de kabels ook dienden vervangen te worden. Hij merkte ook op dat mijn stuur zeer hoog stond met een lange stuurpen. Dit is inderdaad zo. Ik heb me vorig jaar laten opmeten en het bleek dat ik zeer diep en kort zat. Wat deels mijn klachten in de onderrug en nek kon verklaren. Daarom is het stuur hoger en verder gezet. Esthetisch was dit niet meer maar comfort gaat voor. Echter verklaarde dit waarom mijn kopserie al zo vlug kapot is gegaan. Er zit een grote hefboom op die kopserie waardoor deze rapper kapot is gegaan volgens de FM (fietsenmaker). En dus ook een reden om te geloven dat dit een zwak punt zal blijven. Maar geen probleem, de FM zou kijken om eventueel wat versterkingsringen (of iets dergelijks) aan te brengen zodat het frame op een dag niet plots buigt of barst.
Flash Forward naar twee dagen later. Ik krijg een sms met de vraag of ik even wil langskomen bij de FM. Hij heeft enkele dingen te bespreken. Nu, ik weet niet hoe iemand anders zich daar bij voelt maar ik ga dan automatisch uit van het ergste en vrees dat het me zeer, zeer veel geld zal kosten.
Wat was er aan de hand? Wel, de FM had alles een nagemeten en bekeken en hij had nog een nieuw frame staan die volgens zijn metingen beter zou passen. Ik zou iets hoger en dichter zitten en dus iets comfortabeler rijden. Maar het stuur zou niet ver omhoog staan en niet met een zeer lange stuurpen. Dus estethisch zou het er ook beter uit zien. De FM had natuurlijk makkelijk praten maar enkel de zon komt op voor niets. Geen zorgen, zei de FM, jouw frame is nog in perfecte staat en kan ik zeker nog doorverkopen. Ik wil die gerust overkopen. We bepraken nog even de opties en ik vroeg hem of hij dan ook geen prijs wou maken voor de groep (Sram Force) ook over te kopen en op het nieuwe frame ook niet direct een nieuwe groep te steken. De FM ging prijs maken en ik mocht de dag nadien terugkeren om de prijzen tussen een complete herstelling van de oude te vergelijken met de opbouw van een (quasi) nieuwe. De wielen, het stuur en het zadel zouden overgenomen worden.
De dag nadien kwam ik terug. De oude herstellen zou, met werkuren, tegen de 300€ uitkomen. Het nieuwe kader uitrusten met een Shimano 105 11sp groep, zou me, inclusief overname oude kader en groep, op 450€ uitkomen. Daar hoefde ik eigenlijk niet lang over na te denken. Eerst en vooral wist ik de nieuwprijs al van het kader, die op 699€ ligt. En de prijs van een Shimano 105 11sp ligt ook rond dat getal. Verder hadden de trapas, de kettingbladen vooraan en de remmen ook al 13.000km afgegd. Als ik dit jaar de gehoopte kilometers haal, is de kans zeer groot dat op zijn minst de kettingbladen moeten vervangen worden. En alles nieuw wil zeggen dat ik in principe op de ketting, cassette en misschien de remblokjes na, geen onderhoudskosten meer zal hebben aan de fiets.
De keuze viel dus vrij snel. Enigste vraag die ik nog had was om vooraan een combinatie van 50-36 te monteren. Ik reed voordien met een 52-36. Die 36 was op het vlak soms net iets te klein maar de overgang naar de 52 dan soms te groot. Als ik alleen rij, is die 36 echter wel een zeer leuk verzet om mee rond te rijden. Met de vervanging van een 52 naar een 50 hoop ik dit dus opgelost te hebben. Als cassette zei ik tegen de FM dat ik groter wilde gaan dan de 28 die Sram altijd aanbiedt. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb nu een lange derailleurkooi achteraan die me toelaat om zonder problemen het tandwiel met 32 kransjes op te gebruiken. Een afstelling waarbij ik nu op zo goed als alle terrein mee op weg kan. En dit gezegd zijnde, de foto’s!!
Het TT-stuur werd wat ingekort om niet te ver naar achter uit te steken. Indien er nog wat over is, zal de FM dit verder inkorten tot het perfect is. Hierdoor ziet het er alvast “netter” uit. De drankhouders steken nu iets te fel af met het witte accent. Ik zal kijken om deze eventueel nog naar volledig zwart te krijgen of misschien ook een rood accent. Laat me gerust suggesties na als je iets passend kent. Hieronder zijn wat close-up foto’s gepost. Je zal zien dat de FM het TT-stuur van extra steuntjes heeft voorzien omdat dit volgens hem vroeg of laat toch naar beneden zakt en dit vrij ambetant kan zijn als je dit tegenkomt al rijdend. Hij heeft dit prachtig afgewerkt. Bij Shimano is er ook meer ruimte tussen de band en de rem waardoor ik nu zelfs een 28mm band zal kunnen opleggen. Nu nog een mooie naam verzinnen voor mijn fiets en deze toevoegen in Strava. Donderdag testrit!!
In mijn vorige post gaf ik aan dat ik mijn doelen voor 2018 simpelweg zou recycleren (-100kg, 10.000km fietsen, 800km lopen). Maar sedert ik dat gepubliceerd heb, bleef dat toch in mijn hoofd ronddraaien. Zijn dat echt maar de doelen die ik heb? Natuurlijk niet.
En In mei heb ik al een eerste event aangestipt. Drie jaar geleden heb ik eens geproefd wat een kwarttriathlon inhoudt. Dat is me wel goed bevallen maar toen kon ik me er niet op toe leggen om de nodige tijd te investeren om alle drie de disciplines goed te trainen. Bovendien was ik te competitief en stond een goed resultaat het genieten in de weg. Eind 2018 heb ik me laten verleiden om samen met een collega deel te nemen aan de Sporkin Triathlon. Misschien volgt er wel ergens nog eentje maar voorlopig hou ik het bij die. Op 5 mei kom ik dus al in actie. De vorige keer dat ik aan triathlon deed, stond ik echter een kleine 13kg lichter. Ter compensatie is mijn fietsen en mijn lopen wel beter als toen. Het zwemmen zal ik toch dringend weer moeten oppikken. Gelukkig heb ik een verleden als competitiezwemmer en waterpolo dus de technische bagage heb ik wel mee. Maar het wordt wel dringend tijd dat ik me terug in het water werp.
In juni gaat het 2de WTC Surplatse weekend door en wederom zou ik daar graag terug een vierdaagse fietstrip van maken. Deze keer echter met een flink stuk minder off-road. Dat zal naast tijdswinst ook de moraal van mijn (hopelijk opnieuw) compagnon de route een flinke boost geven. Het is zelfs zo dat ik daar nu al plannen voor aan het smeden ben en al stilaan bezig ben de route aan het aanpassen ben.
Na de vierdaagse fietstrip volgt er in september nog een leuk fietstripje. Ik trek dan samen met 13 collega’s naar Bormio alwaar we de Stelvio, de Gavia en de Mortirolo zullen bedwingen. Vandaar ook de nood om toch wat gewicht te verliezen.
Ergens tussen deze fietsdoelen in, heb ik toch weer het idee in mijn hoofd zitten om opnieuw een halve marathon te lopen. Ik heb vandaag voor de eerste keer in maanden nog eens alleen gaan lopen en ik heb me meer geamuseerd dan ik had verwacht. Dat zet natuurlijk de deur open om terug langer en verder te gaan lopen. Die halve marathon wil ik nog niet echt als doel plaatsen omdat het er al een vrij druk schema uitziet maar ik zie wel waar ik eindig.
2019 is officieel begonnen. Nieuwe doelen kunnen gesteld worden. Maar hoe begin je daar aan? Voor mij betekent dit gewoon een terugblik op 2018 en zien hoe dat verlopen is. Immers, zonder te weten van waar je komt, is het vaak moeilijk om doelen te stellen. Vorig jaar had ik als doelen om mijn gewicht onder de 100kg te krijgen, 800km te lopen en 10.000km te fietsen. Benieuwd waar ik geraakt ben met deze doelen?
Wel, de 100kg heb ik niet gehaald. Ik ben er dicht bij geweest in de periode mei-juni maar de dagen werden langer en warmer en de barbecues verleidelijker. Doel 1 niet gehaald. Maar ik heb wel van mijn culinaire uitstapjes genoten. Spijt heb ik er dus zeker niet van.
Doel 2 was om 800km te lopen. Niet dat ik een grote loopfan ben maar het is een zeer makkelijke sport om te doen als je even weinig tijd hebt. Daarom ben ik in 2017 opnieuw beginnen lopen en wou ik in 2018 een doel stellen voor mezelf. Ik ben helaas gestrand op 503km. Dat zijn er nog steeds 100km meer dan ik in 2017 had. Ondanks dat ik dit doel niet haalde, ben ik wel tevreden van mijn loopjaar.
Doordat ik meer begon te lopen en dit ook postte op Twitter kwam ik in contact Stevie. Bleek dat hij slechts enkele straten van mij woont. En samen hebben we het zotte idee gehad om onze eerste halve marathon te lopen. Zo gezegd, zo gedaan en op 6 mei hebben we dit tot een goed einde gebracht. Ik ben supertrots op dit resultaat en heb er een nieuwe vriend aan overgehouden ook. Tip: Ik ben diegene met de baard.
Het fietsen dan. Fietsen is en blijft voorlopig nog steeds mijn favoriete sport. Over mijn fietsdoel van 10.000km heb ik dus wel wat meer te vertellen. Om te beginnen dat ik mijn doel gemist heb op 60km na. Echter ben ik enkele malen doorheen het jaar vergeten om mijn woon-werkverkeer te registreren. Maar if it ain’t on Strava, it didn’t happen. Officieel heb ik dus het doel niet gehaald, onofficieel zit iker zeker boven. Om die kilometers te halen heb ik natuurlijk redelijk wat uurtjes op een zadel doorgebracht.
Om te beginnen ben ik enkele malen gaan rijden met de zoon. De fietsmicrobe heeft hem nog niet helemaal te pakken maar daar werken we aan. Hij is er toch in geslaagd om, mits tussenstoppen om te eten en te drinken, toch 64km te fietsen in een dag. In Luxemburg heeft hij ontdekt dat klimmen toch niet zo leuk is in vergelijken met op de televisie waarbij hij na het zien van Tour de France de bollentrui wou winnen later.
Mijn een na mooiste moment op de fiets van 2018 was ongetwijfeld mijn 300km rit. Op een warme herfstdag op 15 oktober heb ik deze rit kunnen neerzetten. Die dag was er een randonneurstocht van 200km die werd georganiseerd door Sven met als start Assebroek. Om er te geraken heb ik de fiets genomen en heen en terug 50km bijgeplakt. Moe maar voldaan kwam ik zo op het einde van de dag terug thuis met 300km op de teller.
Maar het hoogtepunt van het jaar was toch wel mijn 4-daagse fietservaring. In 2018 organiseerde WTC Surplatse voor het eerst een fietsweekend voor de leden. Al gauw rijpte het plan om vrijdagochtend vanuit Kortrijk te vertrekken naar Malmedy om de rest van de ploegmakkers te vervoegen en op maandag ook terug te keren met de fiets. Uiteraard zou er dan op zaterdag en zondag ook gefietst worden samen met de club.
In de vroege uurtjes net bij zonsopgang werd de reis aangevat. En er waren nog twee reisgezellen mee die het idee ook genegen waren. Zo werd de 282km lange tocht aangevat die niet zonder slag of stoot ging, jammer genoeg.
Ik heb er namelijk een patent op onbewust altijd wat off-road stukken in de route te steken en waar het meestal wel nog lukt om te fietsen, hadden we ditmaal wel stukken die… niet zo ideaal waren om te fietsen. We liepen best wel veel vertraging op en ik schat dat de vele off-road stukken ons toch wel een uur of twee gekost hebben. Dit jaar gaat het WTC weekend opnieuw op dezelfde locatie door. Ik zal de route toch enigszins aanpassen. Het levert wel mooie foto’s op. Uiteindelijk zijn we er wel geraakt en waren we nog op tijd om aan de feestdis te schuiven bij de vele Surplatsers die al waren aangekomen.
Op maandag werd de terugweg ingezet doch was de groep nog maar twee man sterk. Onderweg werd er kwaliteitsvol voedsel gegeten want wij doen natuurlijk aan verantwoord sporten.
In totaal reden we op 4 dagen tijd 743.7km en werden er 9751 hoogtemeters bedwongen. Een fantastische ervaring!
Mijn doelen werden dus eigenlijk niet gehaald. Maar als ik terugkijk op 2018 ben ik dus zeker meer dan tevreden. En wat brengt 2019? Simpel, onder de 100kg geraken, 800km loopplezier en 10.000km fietsplezier.
