Geplaatst op

Belgium by night

Zoals je wel of niet weet ben ik nogal aangetrokken tot het grote avontuur op de fiets. Lange fietstochten maken en nieuwe streken zien. Een ganse dag op de fiets, dat is voor mij echt genieten. Sedert ik een tiental jaar geleden het bestaan van het randonneursgebeuren leren kennen heb, heb ik mezelf altijd voorgenomen om lange tochten te doen. Dit lukt helaas niet altijd. Er zijn altijd wel links of rechts wat sociale verplichtingen en er is ook nog een vrouw en kind die mij ook wel nog graag eens thuis zien. Alhoewel ik zeker niet mag klagen over de vele ritten die ik kan doen en waarbij ik een evenwicht kan houden tussen gezin en fietsen, moet ik zeker niet proberen om iedere week 200km of meer te fietsen. Het is te zeggen, ik kan dat wel proberen maar het slot van de voordeur zou misschien wel plots veranderen. 😉

Sedert vorig jaar heb ik meer tijd om te fietsen en doe ik dus langere tochten. En door meer lange tochten te fietsen, gaat er opnieuw een wereld open van ritten waarvan je nog nooit gehoord hebt, zoals de Duo-diagonaal die onlangs weer is gereden. Ik heb deze vorig jaar leren kennen en zou deze graag eens rijden. Ik ga niet uitleggen wat de Duo-diagonaal is maar een leuke post door iemand die deze gereden heeft, is hier te vinden. De afstand is iets waar ik al enkele keren dichtbij gekomen ben. Wat voor mij een grote onbekende is, is ‘s nachts rijden. Want ja, deze rit wordt hoofdzakelijk ‘s nachts gereden.

Ik wilde dus al een tijdje eens een echte nachtrit doen. Maar dat plan je niet zomaar in. Maar gisteren vielen alle puzzelstukjes plots op zijn plaats. Ik kan namelijk even niet doordoen aan mijn verbouwingen. Ik heb dringend nood aan wat extra fietskilometers. En mijn vrouw en ik waren uitgenodigd op een verjaardagsfeestje in Asse. Nu, we konden daar door omstandigheden samen niet naartoe. Maar nu had ik plots een reden om een nachtrit te doen en onderweg eens een proficiat te wensen aan @ntone!

Zo gezegd, zo gedaan. Op donderdag vlug een route in elkaar geflanst zonder al te veel over na te denken. Bleek dat Asse op zo een 86km van Kortrijk lag. En ik merkte meteen op dat het Atomium eigenlijk kortbij lag. Een 2de mooie stop dus om te maken. En van het Atomium kon ik makkelijk inpikken op de route naar Kortrijk die ik al gereden had vorig jaar om van Kortrijk naar Malmedy te rijden dus ik wist dat die route wel ok zou zijn.

Op vrijdagavond om 17u30 begon mijn ritje dus. Met een grote zak goesting, 5 botersandwichen met een royale laag boter en choco, 2 suikerwafels, 2 1l bidons en poeder om onderweg die bidons bij te vullen zette ik aan. De fiets was voorzien van lampen vooraan die fel genoeg zijn om de weg voor me te verlichten en achteraan goed genoeg om me zichtbaar te maken in het verkeer.

Vooraan 2 lampen. Eentje die meer dan voldoende is om op verlichte banen zichtbaar te zijn en extra zichtbaarheid te geven voor mij en eentje die me bij complete duisternis genoeg licht zou geven om toch te kunnen blijven rijden. Achteraan vind je mijn Bike Balls die zeer goed zichtbaar zijn en doordat ze los hangen continu slingeren en zo extra zichtbaar zijn. Achteraan mijn helm hangt er nog een lamp met 2 fel knipperende rode LEDs.

De rit naar Asse was voor mij dus een grote onbekende en ik reed dus gewoon compleet op GPS niet wetende langs waar de route me zou brengen. Ik was zeer aangenaam verrast dat de route me een flink stuk langs het jaagpad van de Dender bracht. Een van de mooiste jaagpaden die er zijn langs een prachtig stuk natuur. En net op dat moment begon de zon er een einde aan te breien van de dag waarbij ik een mooie foto kon nemen. Google was zo vrij om mijn foto automatisch te stileren waardoor de foto er nog prachtiger uitziet.

Een half uurtje later stond ik in Asse maar vond ik niet direct het zaaltje waar ik moest zijn. Gelukkig stopte er net een dame aan wie ik de weg kon vragen. Dan rij je eens weg van je woonplaats om dan net een West-Vlaming te spreken. En evenmin als ik kende zij zelf eigenlijk de omgeving niet zo goed. Ze kon me wel in de juiste richting wijzen. We stonden letterlijk op 50m van de zaal :D.

Eerste stop gehaald zonder pech en zeer veel bevriende twitteraars kunnen zien. Tijd om mijn sandwiches op te eten en wat recupdrank tot mij te nemen. Een goeie motor draait niet zonder brandstof he. (Kleine noot: Het was geen Duvel maar wat het wel was, weet ik niet meer)

Ik had eigenlijk best wel zin om langer te blijven omdat er zoveel tweeps waren die ik nog verder wou spreken maar ik heb van mijn hart een steen gemaakt en mijn bidon hervuld, nog een extra colaatje genomen, wat chips en borrelnootjes en terug vertrokken. Volgende halte was BXL-city!!

Het verraste me hoe makkelijk ik van deze kant in BXL stond. Nog geen 15km later stond ik al aan het Atomium en niet veel later al aan de basiliek. Ik wist zelfs niet dat ik langs de basiliek zou passeren. Tot dan vielen de wegen in BXL wel mee. Mede doordat er niet zoveel verkeer meer was (het was al na tienen) en ik de indruk had dat ik net naast de invalswegen aan het fietsen was.

Jammer genoeg hield ik mijn GSM scheef vast. Reden genoeg dus om nog eens terug te gaan 😀

Eenmaal ik goed en wel weg reed van het Atomium begon de miserie eigenlijk. Ik had via mijn routeplanner zonder na te denken gewoon automatisch een route laten uitstippelen van aan het Atomium tot in Pepingen, waar ik op de route zou inpikken van Kortrijk naar Malmedy, maar dan omgekeerd natuurlijk. De route liep vanaf dan voor een kilomter of 9 langs een grote weg en ik was naïef te denken dat er fietspaden zouden liggen.

Niks daarvan dus. Hier en daar een stukje maar hoofdzakelijk moest ik op de baan rijden, die een tweevaksbaan was en die naar mijn mening soms nauwelijks breed genoeg was voor twee voertuigen. Ik mag eigenlijk best mijn twee handen kussen dat ik hier ‘s nachts reed want overdag zou ik hier zeker en vast van mijn sokken gereden worden. Nu nam ik quasi een baanvak in voor mijn eigen veiligheid en dienden de voertuigen naar het andere vak te gaan om langs mij te passeren. En verkeerslichten. Quasi ieder kruispunt had ik rood licht. En als ik nu achteraf naar de route kijk, zou ik niet eens direct een beter alternatief kunnen voorstellen dan vanaf het Atomium een stuk terug te keren en rond BXL te rijden. Nu, ik heb het overleefd en dat heb ik eigenlijk grotendeels te danken aan het feit dat BXL quasi verlaten is ‘s nachts. Ik kan me niet voorstellen hoe je hier overdag als fietser kan rijden zonder ongevallen.

Eenmaal voorbij Anderlecht begon ik terug kleinere banen te hebben. Vanaf hier begon naar mijn aanvoelen het echte nachtrijden. Niet iedere baan was verlicht en ik had dan ook mijn lampen nodig. Of anders gezegd, 1 lamp want mijn ene lamp gaf al na 5 minuten de geest. Vergeten op te laden. Gelukkig was dit mijn minst felle lamp.

‘s Nachts rijden is toch wel speciaal. De bochten neem je voorzichtiger omdat je niet zeker bent als er iets van steentjes of putten ligt. Afdalingen neem je natuurlijk ook een pak voorzichtiger omdat je niet zo ver kan zien en anticiperen overdag. En je moet wel wat vertrouwen hebben in je eigen kunnen. Als je niet met voldoende vertrouwen op je fiets zit, ga je ‘s nachts rijden echt niet leuk vinden. Je rijdt af en toe in een put. Je rijdt eens over een steen of iets anders. Dat moet je gewoon een beetje ondergaan.

Ondertussen begon ik wel redelijk wat last te hebben van mijn onderrug. Door de afgelopen weken veel gebogen te werken en veel dingen te heffen, had ik al wat last gekregen van de spieren in mijn onderrug. Dit wreekte zich nu toch wel al na een 120km. Tijd om een mentaal truukje toe te passen namelijk minidoelen zetten. Mijn eerstvolgende stop zou op 140km zijn. Dan zou ik eens de rug ontlasten, een plaspauze houden en iets eten. Doordat je een minidoel zet lijkt het einddoel, dat nog 87km verwijderd is, minder lang en ver.

Toen ik bijna aan 140km zat, zag ik dat ik door Tollembeek reed. Ik herinnerde me plots dat de route in principe langs het standbeeld van Urbanus liep. En ja hoor, een minuutje later zag ik Urbanus staan samen met Amedee en Nabuku Donosor. Ideaal als stop. Vlug even een foto nemen, even plassen (niet tegen het standbeeld!) en een suikerwafel eten.

Ik deed mijn regenjasje aan en een extra buff op mijn hoofd. De temperatuur was ondertussen al richting het vriespunt aan het gaan en ik begon op de fiets toch wat koud te krijgen. Ik was mezelf zeer dankbaar dat ik in extremis toch beslist had om deze mee te nemen want ik weet anders niet hoe ik zou thuis geraakt zijn.

Met hernieuwde moed vatte ik mijn tocht opnieuw aan. Ik wist nog dat er nu nog enkele moeilijke kilometers aankwamen. De tocht ging nu immers door de Vlaamse Ardennen. En alhoewel ik de route de echte heuvels mijdde, wist ik dat er niet veel vlakke wegen gingen komen de komende 50 a 60km.

Na een 15tal km begon de rug opnieuw op te spelen en ik zette mijn volgend minidoel op 180km. Nog eventjes te gaan maar ik wist dat als ik eenmaal daar ben, ik slechts een uurtje meer te gaan had. Dat motiveerde me wel. Het tempo stokte nu wel door het constante op en neer gaan van de route. Mentaal begon het zijn tol ook wat te eisen nu. Toen de 180km in het zicht kwamen, zag ik dat ik bijna in Berchem, nabij Kluisbergen was. Vanaf daar ken ik de wegen al iets beter en wist ik dat de route quasi vlak zou zijn. Dit gaf me mentaal wel weer een boost en ik reed nog even verder om rond de 183km een laatste stop te doen bij een krantenwinkeltje waar er een bank buiten stond. Door de koude en het niet meenemen van overschoenen, begon ik nu wel pijn te krijgen aan mijn voeten. Een vlugge stop dus en hup met de geit. Vanaf nu begon het aftellen. Ik perste er de laatste restjes mentale en fysieke eruit en begon kilometer voor kilometer af te tellen. En zo kwam ik omstreeks 03u40 thuis.

Tijd om nog wat te eten en een lekker warme douche te nemen. Doordat ik niet meer fietste en gewoon stilzat aan de eettafel, begon ik plots zeer koud te krijgen. Vlug gegeten en een hete douche genomen en dan natuurlijk bedje binnen voor een welverdiende nachtrust.

Wat heb ik nu geleerd van deze avondrit?
1. Meer kleren meedoen
2. Toch even kijken om iets van fluokledij aan te schaffen
3. ALLE lampen opladen voor vertrek
4. Bochten en afdalingen verlopen een stuk trager. Misschien ook eens nadenken om nog een extra lamp te monteren voor nog meer overzicht
Maar vooral, los van de pijntjes die ik had wegens de verbouwingen, lukt nachtrijden me. Dus dit opent perspectieven naar volgend jaar toe voor de duo-diagonaal.

Geplaatst op

Maiden trip

Februari is reeds goed begonnen en eindelijk is de dag aangebroken. Niet belemmerd door het werk, regen, sneeuw of ijzelplekken kon ik mijn eerste rit doen met mijn (zo goed als) nieuwe fiets. Het was reeds van begin januari geleden dat ik nog eens op de koersfiets zat. Het begon me danig te irriteren dat ik ten opzichte van vorig jaar behoorlijk achter liep qua gereden kilometers. Om de motor dan maar goed aan te zwengelen plande ik dan maar een grote rit. Ca. 150km was het doel. Van de initieel geplande rit kwam echter niet veel in huis. Enkele dagen voor ik ging rijden kreeg ik plots het bericht van Sven (te volgen op Twitter, Instagram of zijn blog) dat hij in plaats van woensdag op dinsdag 05 februari zijn rit van de provinciedomeinen zou rijden. Ideaal, want hij zou vertrekken vanuit Brugge richting Kortrijk en ik zou makkelijk kunnen tegenrijden om hem een stukje van zijn tocht, 305km in totaal, te vergezellen.

Zo gezegd, zo gedaan en iets boven Roeselare hebben we elkaar ontmoet. Het was alweer een tijdje geleden dat we elkaar gezien hadden. Ik rij wel graag Sven zijn ritjes. Je kan er prat op gaan dat er altijd een stukje off-road in zit en dat geeft toch altijd een leuke twist aan de rit. Ik ben niet echt fan van MTB ritten ofzo maar zo hier en daar een stukje off-road met de koersfiets vind ik altijd grappig. Het thema van de rit was een bezoekje brengen aan alle provinciedomeinen die West-Vlaanderen rijk is. Samen bezochten we dus een 6-tal domeinen (ik heb ze niet echt geteld).

Al vlug kwamen we aan het eerste domein, namelijk het Sterrebos waar er een mooi kasteel op het domein staat. Leuk om een foto te nemen van #teamCanyon. Van daaruit reden we verder om enkele uren later stilletjes aan wat “technische passages” te nemen zoals Sven het mooi omschreef. We trokken toen door “De Gavers”. Een provinciedomein die me zeer bekend is aangezien het dicht bij huis is en waar ze een supermooie speelweide hebben. Je kan er tevens mooi wandelen.

Al rijdende nam Sven soms wat foto’s. Leuk voor mij. Dan heb ik wat extra beeldmateriaal van mezelf aan het werk. Zo zie ik ook nog eens dat er dringend werk moet gemaakt worden van die extra kilootjes.

Rond 13u hadden we provinciedomein Bergelen achter ons gelaten. Daar is door mij een klein foutje in het parcours geslopen en hebben we voor de eerste keer echt in de modder gereden. Maar wat erna kwam, was veel leuker. Lunchtime!! Ik ken de streek vrij goed hier en ik wist Sven op voorhand te vertellen dat er een lekkere broodjeszaak bij dit domein lag. En aangezien een goede motor niet zonder brandstof kan, zijn we dan ook gestopt in Hap! om te eten.

Nadat ons buikje gevuld was, ging #teamCanyon terug de baan op. Nu richting de Gasthuisbossen. Een relatief nieuw provinciaal domein die uit 4 bosgebieden bestaat. Hier werden de technische passages wel heel technisch en moesten we veel ploeteren. Dat was wel leuk. Iets minder leuk was wel dat we telkens voetgangerspoortjes tegenkwamen. Daar dienden we telkens af te stappen en met onze fietsen te voet door de poortjes te gaan. Maar eigenlijk is dat niet echt een reden om te klagen aangezien je in principe daar niet rijdt met de fiets.

Vlak na de Gasthuisbossen zaten we al vlug in De Palingbeek, waar je zelfs dwars door een golfterrein fietst. Wat ik altijd absurd vind, is dat er aan het begin van dit stuk er een bord staat dat wegens het gevaar voor uit koers geraakte golfballen je als fietser moet afstappen. Alsof je al fietsend meer kans hebt om geraakt te worden door een golfbal. Na De Palingbeek ging ik alleen verder. Op dat moment had ik al een 115km op de teller en ik moest nog de zoon afhalen op school. Sven moest, denk ik, nog een 150km verder. Respect! De laatste 10 a 15km had ik het wel wat lastig. Ik vermoed dat gezien ik gedurende een maand niet meer langer dan een uur gesport heb, mijn lichaam dit weer wat gewend moet worden.

Uiteindelijk thuis afgeklokt op net geen 148km. Door de vele technische passages werd het gemiddelde wat gedrukt maar dat is zeker niet het belangrijkste op zo een rit. Ik heb opnieuw kunnen genieten van een zeer mooie tocht in leuk gezelschap. Sven is uiteindelijk iets voor 23u gearriveerd. Hoe hij zijn rit ervaren heeft, kan je lezen in zijn blogpost. Op zijn blog staan trouwens nog zottere avonturen.

Ik hoop dat vanaf nu het weer een beetje meewerkt en ik nog meer kan fietsen. En o ja, de fiets? Die is goedgekeurd!! Ze heeft ondertussen ook haar eerste wasje achter de rug want het was nodig.

Geplaatst op

Een (zo goed als) nieuwe fiets

In januari 2017 werd er een pakketje aan de deur afgeleverd. En wat voor een. Het was een Cannondale CAAD10 force Race edition 2015. Een fiets die ik voor een klein prijsje in een uitverkoop op de kop heb kunnen tikken in Nederland. Met deze fiets heb ik na twee jaar toch een 13.000km gereden. Op de wielen na een zeer goede fiets. De wielen zijn niks waard. Koop dus nooit FSA Energy wielen. Los daarvan heb ik veel plezier beleefd aan deze fiets. Als je mijn eerste blog gelezen hebt, weet je al wat voor avonturen ik er mee beleefd heb.

Echter merkte ik twee weken geleden dat er plots speling zat op de voorvork. Een teken dat het balhoofdstel (of in de volksmond “de kopserie”) kapot is. En dan weet je dat je dit best zo vlug mogelijk laat vervangen om schade aan het frame te voorkomen. Simpel gesteld wordt je voorvork vastgezet in het frame door de kopserie maar kan je deze natuurlijk nog draaien. Want altijd rechtdoor rijden is niet echt praktisch.

Twee dagen later stond de fiets al bij de fietsenmaker. Hij deed eerst eens een check-up van de volledige fiets en kwam al vlug tot de conclusie dat naast de kopserie de kabels ook dienden vervangen te worden. Hij merkte ook op dat mijn stuur zeer hoog stond met een lange stuurpen. Dit is inderdaad zo. Ik heb me vorig jaar laten opmeten en het bleek dat ik zeer diep en kort zat. Wat deels mijn klachten in de onderrug en nek kon verklaren. Daarom is het stuur hoger en verder gezet. Esthetisch was dit niet meer maar comfort gaat voor. Echter verklaarde dit waarom mijn kopserie al zo vlug kapot is gegaan. Er zit een grote hefboom op die kopserie waardoor deze rapper kapot is gegaan volgens de FM (fietsenmaker). En dus ook een reden om te geloven dat dit een zwak punt zal blijven. Maar geen probleem, de FM zou kijken om eventueel wat versterkingsringen (of iets dergelijks) aan te brengen zodat het frame op een dag niet plots buigt of barst.

Flash Forward naar twee dagen later. Ik krijg een sms met de vraag of ik even wil langskomen bij de FM. Hij heeft enkele dingen te bespreken. Nu, ik weet niet hoe iemand anders zich daar bij voelt maar ik ga dan automatisch uit van het ergste en vrees dat het me zeer, zeer veel geld zal kosten.

Wat was er aan de hand? Wel, de FM had alles een nagemeten en bekeken en hij had nog een nieuw frame staan die volgens zijn metingen beter zou passen. Ik zou iets hoger en dichter zitten en dus iets comfortabeler rijden. Maar het stuur zou niet ver omhoog staan en niet met een zeer lange stuurpen. Dus estethisch zou het er ook beter uit zien. De FM had natuurlijk makkelijk praten maar enkel de zon komt op voor niets. Geen zorgen, zei de FM, jouw frame is nog in perfecte staat en kan ik zeker nog doorverkopen. Ik wil die gerust overkopen. We bepraken nog even de opties en ik vroeg hem of hij dan ook geen prijs wou maken voor de groep (Sram Force) ook over te kopen en op het nieuwe frame ook niet direct een nieuwe groep te steken. De FM ging prijs maken en ik mocht de dag nadien terugkeren om de prijzen tussen een complete herstelling van de oude te vergelijken met de opbouw van een (quasi) nieuwe. De wielen, het stuur en het zadel zouden overgenomen worden.

De dag nadien kwam ik terug. De oude herstellen zou, met werkuren, tegen de 300€ uitkomen. Het nieuwe kader uitrusten met een Shimano 105 11sp groep, zou me, inclusief overname oude kader en groep, op 450€ uitkomen. Daar hoefde ik eigenlijk niet lang over na te denken. Eerst en vooral wist ik de nieuwprijs al van het kader, die op 699€ ligt. En de prijs van een Shimano 105 11sp ligt ook rond dat getal. Verder hadden de trapas, de kettingbladen vooraan en de remmen ook al 13.000km afgegd. Als ik dit jaar de gehoopte kilometers haal, is de kans zeer groot dat op zijn minst de kettingbladen moeten vervangen worden. En alles nieuw wil zeggen dat ik in principe op de ketting, cassette en misschien de remblokjes na, geen onderhoudskosten meer zal hebben aan de fiets.

De keuze viel dus vrij snel. Enigste vraag die ik nog had was om vooraan een combinatie van 50-36 te monteren. Ik reed voordien met een 52-36. Die 36 was op het vlak soms net iets te klein maar de overgang naar de 52 dan soms te groot. Als ik alleen rij, is die 36 echter wel een zeer leuk verzet om mee rond te rijden. Met de vervanging van een 52 naar een 50 hoop ik dit dus opgelost te hebben. Als cassette zei ik tegen de FM dat ik groter wilde gaan dan de 28 die Sram altijd aanbiedt. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb nu een lange derailleurkooi achteraan die me toelaat om zonder problemen het tandwiel met 32 kransjes op te gebruiken. Een afstelling waarbij ik nu op zo goed als alle terrein mee op weg kan. En dit gezegd zijnde, de foto’s!!

Het TT-stuur werd wat ingekort om niet te ver naar achter uit te steken. Indien er nog wat over is, zal de FM dit verder inkorten tot het perfect is. Hierdoor ziet het er alvast “netter” uit. De drankhouders steken nu iets te fel af met het witte accent. Ik zal kijken om deze eventueel nog naar volledig zwart te krijgen of misschien ook een rood accent. Laat me gerust suggesties na als je iets passend kent. Hieronder zijn wat close-up foto’s gepost. Je zal zien dat de FM het TT-stuur van extra steuntjes heeft voorzien omdat dit volgens hem vroeg of laat toch naar beneden zakt en dit vrij ambetant kan zijn als je dit tegenkomt al rijdend. Hij heeft dit prachtig afgewerkt. Bij Shimano is er ook meer ruimte tussen de band en de rem waardoor ik nu zelfs een 28mm band zal kunnen opleggen. Nu nog een mooie naam verzinnen voor mijn fiets en deze toevoegen in Strava. Donderdag testrit!!

Geplaatst op

Een nieuw begin

2019 is officieel begonnen. Nieuwe doelen kunnen gesteld worden. Maar hoe begin je daar aan? Voor mij betekent dit gewoon een terugblik op 2018 en zien hoe dat verlopen is. Immers, zonder te weten van waar je komt, is het vaak moeilijk om doelen te stellen. Vorig jaar had ik als doelen om mijn gewicht onder de 100kg te krijgen,
800km te lopen en 10.000km te fietsen. Benieuwd waar ik geraakt ben met deze doelen?

Wel, de 100kg heb ik niet gehaald. Ik ben er dicht bij geweest in de periode mei-juni maar de dagen werden langer en warmer en de barbecues verleidelijker. Doel 1 niet gehaald. Maar ik heb wel van mijn culinaire uitstapjes genoten. Spijt heb ik er dus zeker niet van.

Doel 2 was om 800km te lopen. Niet dat ik een grote loopfan ben maar het is een zeer makkelijke sport om te doen als je even weinig tijd hebt. Daarom ben ik in 2017 opnieuw beginnen lopen en wou ik in 2018 een doel stellen voor mezelf. Ik ben helaas gestrand op 503km. Dat zijn er nog steeds 100km meer dan ik in 2017 had. Ondanks dat ik dit doel niet haalde, ben ik wel tevreden van mijn loopjaar.

Finish halve marathon

Doordat ik meer begon te lopen en dit ook postte op Twitter kwam ik in contact Stevie. Bleek dat hij slechts enkele straten van mij woont. En samen hebben we het zotte idee gehad om onze eerste halve marathon te lopen. Zo gezegd, zo gedaan en op 6 mei hebben we dit tot een goed einde gebracht. Ik ben supertrots op dit resultaat en heb er een nieuwe vriend aan overgehouden ook. Tip: Ik ben diegene met de baard.

 Het fietsen dan. Fietsen is en blijft voorlopig nog steeds mijn favoriete sport. Over mijn fietsdoel van 10.000km heb ik dus wel wat meer te vertellen. Om te beginnen dat ik mijn doel gemist heb op 60km na. Echter ben ik enkele malen doorheen het jaar vergeten om mijn woon-werkverkeer te registreren. Maar if it ain’t on Strava, it didn’t happen. Officieel heb ik dus het doel niet gehaald, onofficieel zit iker zeker boven. Om die kilometers te halen heb ik natuurlijk redelijk wat uurtjes op een zadel doorgebracht.

Om te beginnen ben ik enkele malen gaan rijden met de zoon. De fietsmicrobe heeft hem nog niet helemaal te pakken maar daar werken we aan. Hij is er toch in geslaagd om, mits tussenstoppen om te eten en te drinken, toch 64km te fietsen in een dag. In Luxemburg heeft hij ontdekt dat klimmen toch niet zo leuk is in vergelijken met op de televisie waarbij hij na het zien van Tour de France de bollentrui wou winnen later.

Mijn een na mooiste moment op de fiets van 2018 was ongetwijfeld mijn 300km rit. Op een warme herfstdag op 15 oktober heb ik deze rit kunnen neerzetten. Die dag was er een randonneurstocht van 200km die werd georganiseerd door Sven met als start Assebroek. Om er te geraken heb ik de fiets genomen en heen en terug 50km bijgeplakt. Moe maar voldaan kwam ik zo op het einde van de dag terug thuis met 300km op de teller.

Maar het hoogtepunt van het jaar was toch wel mijn 4-daagse fietservaring. In 2018 organiseerde WTC Surplatse voor het eerst een fietsweekend voor de leden. Al gauw rijpte het plan om vrijdagochtend vanuit Kortrijk te vertrekken naar Malmedy om de rest van de ploegmakkers te vervoegen en op maandag ook terug te keren met de fiets. Uiteraard zou er dan op zaterdag en zondag ook gefietst worden samen met de club.

In de vroege uurtjes net bij zonsopgang werd de reis aangevat. En er waren nog twee reisgezellen mee die het idee ook genegen waren. Zo werd de 282km lange tocht aangevat die niet zonder slag of stoot ging, jammer genoeg.

 


Ik heb er namelijk een patent op onbewust altijd wat off-road stukken in de route te steken en waar het meestal wel nog lukt om te fietsen, hadden we ditmaal wel stukken die… niet zo ideaal waren om te fietsen. We liepen best wel veel vertraging op en ik schat dat de vele off-road stukken ons toch wel een uur of twee gekost hebben. Dit jaar gaat het WTC weekend opnieuw op dezelfde locatie door. Ik zal de route toch enigszins aanpassen. Het levert wel mooie foto’s op. Uiteindelijk zijn we er wel geraakt en waren we nog op tijd om aan de feestdis te schuiven bij de vele Surplatsers die al waren aangekomen.

Op maandag werd de terugweg ingezet doch was de groep nog maar twee man sterk. Onderweg werd er kwaliteitsvol voedsel gegeten want wij doen natuurlijk aan verantwoord sporten.

In totaal reden we op 4 dagen tijd 743.7km en werden er 9751 hoogtemeters bedwongen. Een fantastische ervaring!

Mijn doelen werden dus eigenlijk niet gehaald. Maar als ik terugkijk op 2018 ben ik dus zeker meer dan tevreden. En wat brengt 2019? Simpel, onder de 100kg geraken, 800km loopplezier en 10.000km fietsplezier.